Orki posiadają bardzo dobry wzrok, jednak często znajdują się w sytuacji, gdy zmysł ten niewiele pomaga w orientacji. W wodzie światło słoneczne dociera na maksymalną głębokość 10 metrów, a w czasie burz i sztormów wody są wyjątkowo mętne. Ewolucja przystosowała jednak wszystkie zębowce (w tym orki) uzbrajając je w zdolność skanowania otoczenia, czyli tzw echolokację. Polega ona na produkcji dźwięków o bardzo wysokiej częstotliwości, umożliwiając zwierzętom nawigację i polowanie w ciemnych lub mętnych wodach. Te charakterystyczne dźwięki nazywane są" klikaniem" (Ang. CLICKS) i odbijają się od przeszkody, czy potencjalnej zdobyczy. Wracają one do orki i są odbierane jako informacje o wielkości, kształcie a nawet strukturze powierzchni skanowanego przedmiotu. Taka zdolność daje orce możliwość akustycznego obrazu środowiska w warunkach, gdzie wzrok zawodzi. Echolokacja jest możliwa dzięki 6-ściu workom powietrznym znajdującym się za szczęką zwierzęcia. Zaczynając od nosa orki dzielimy je na: 2 worki podszczękowe, 2 worki dodatkowe oraz 2 worki przedsionkowe. Umieszczone są one symetrycznie po obu stronach zwierzęcia. Orka może dowolnie "przedmuchiwać" powietrze z jednego do drugiego, co umożliwia produkowanie ultradźwięków. Żeby skanowanie odniosło skutek, zwierzę musi wysyłać sygnał w jednym tylko kierunku. Asymetryczny kształt czaszki pomaga zatrzymać rozchodzące się w bok dźwięki i przesłać je do melona znajdującego się z przodu głowy orki. Melon, to poduszeczka z płynnego tłuszczu (spermacetu), która pełni funkcję soczewki skupiającej i nakierowującej sygnał w przód zwierzęcia. Nad-dźwięki produkowane przez orkę rozchodzą się w wodzie z zadziwiającą prędkością 1,5 km/s. Wyróżniamy tu 2 rodzaje echolokacji: dźwięki o bardzo wysokiej częstotliwości są bardzo czułe i pozwalają dokładniej określić rodzaj przedmiotu, jednak mają mniejszy zasięg rozchodzenia, oraz dźwięki niskie pozwalające na wielkoobszarowe skanowanie otoczenia. dlatego orka wysyła najpierw serie niższych dźwięków, które pozwalają poznać ogólną mapę dna oceanu oraz wszystkich przedmiotów, a następnie podpływa bliżej i wysyłają serie wysokich dźwięków dowiadując się więcej o obiekcie, który ją zainteresował. Odbite od przedmiotu dźwięki są wychwytywane przez gąbczastą kość szczęki a następnie przekazywane do ucha środkowego i dalej do odpowiednich obszarów w mózgu. Dokładne działanie tego niezwykłego sonaru nie jest jeszcze do końca zbadane, jednak wiadomo, że orka potrafi zeskanować obszar o promieniu ok 10m.


Posłuchaj dźwięków echolokacji
(Poczujesz lekkie "kliki" w ustach)