Photos by P. Trixier and Robert Pitman

Informacje o "dziwnych" orkach pierwszy raz obiegły świat po tym, jak badaczowi Arktycznych typów orek, Robertowi Pitmanowi przesłano zdjęcie zrobione w 1955r, w Nowej Zelandii, w miejscowości Paraparamu, gdzie osiadło na plaży stado 17 zwierząt o zaskakująco małych plamkach skroniowych oraz nienaturalnie wypukłym czole. Przez ten czas "dziwne" orki były sporadycznie widywane jeszcze kilka razy: w 1995, 2003, 2004, 2006 i następnie w 2009r. Początkowo sugerowano się tym, że zwierzęta należały do podgatunku Typu C, jednak szybko stwierdzono, że pigmentacja siodła oraz owalna, położona równolegle do osi ciała plamka skroniowa wykluczają to. Cały czas trwają badania nad genetyką tych zwierząt. Na dzień dzisiejszy, typ jest nazwany tymczasowo "Subarktyczny".

Występowanie: Wody strefy chłodnej na półkuli południowej. Najczęściej obserwuje się je w okolicach Wysp Crozeta i wysp Kerguleny. Dzielą terytoria z okolicznymi grupami orek Larger Type B, jednak oba podgatunki nie integrują się między sobą. Tylko raz zaobserwowano, jak polowały na tę samą ławicę ryb, jednak orki zachowywały dystans.
Rozmiar: Rozmiar średni. Samce rzadko przekraczają 7m długości, samice są znacznie mniejsze od samców.
Ubarwienie: Najbardziej niezwykły z populacji orek półkuli południowej. Ubarwienie czarno-białe, duża głowa z wypukłym melonem, płetwy średniej wielkości, a płetwa grzbietowa nie jest zbyt wysoka u samców (u samic zwykle sierpowata). Najbardziej charakterystyczne są plamki skroniowe - malutkie, regularnego kształtu. Siodło krótkie, metaliczne.
Rodzaj pokarmu: Preferencje tego podgatunku nie są dokładnie znane, ale najprawdopodobniej są to lokalne gatunki ryb. Przysmakiem jest niejaki Kłykacz patagoński (Dissostichus eleginoides)
Struktura stada: od 4 do 40 osobników. Dokładna struktura nie jest jeszcze znana. Wiadomo natomiast, że orki te wykazują wybitne zdolności migracyjne - aż do 150 mil morskich dziennie.

Wróć do spisu podgatunków