Podgatunek Orcinus orca był opisywany jako duży delfin, zamieszkujący wody całego globu i żywiący się zarówno ssakami morskimi jak i rybami. W latach 70 i 80 XXw. badacze z zachodnich wybrzeży Kanady i Stanów zjednoczonych doszli do porozumienia i podzielili liczną populacje orek zamieszkującą Pacyfik oraz Atlantyk na trzy podstawowe typy. Pierwszą grupą były Orki osiadłe (Resident Killer whales). Zamieszkiwały one licznie wybrzeża Waszyngtonu, okresowo migrując całymi grupami do Kolumbii Brytyjskiej za stadami łososi, które stanowią ich główne pożywienie. Drugą, odmienną behawioralnie grupą są Orki wędrujące (Transient Killer whales). Ich stada składały się z kilku osobników (2-5), które w odróżnieniu od poprzednich różniły się nieco wyglądem i stylem życia. Preferowały one dalekie migracje i żywiły się głównie fokami i uchatkami. Ich stada spotykane są w wodach całego świata.
Kolejną grupą, odkrytą w latach 90-tych były Orki otwartych wód oceanicznych (Offshore Killer whales). Ten typ jest jednym z najsłabiej poznanych waleni. Preferuje on dalekomorskie środowisko. Orki te podróżują w dużych grupach składających się nawet z 60 zwierząt. Są praktycznie wszystkożerne włączając w to ławice śledzi, rekiny i największe wieloryby. W 2017r. zaktualizowano podział orek na typy - Orki wędrowne zmieniły nazwę, natomiast populację orek z Atlantyku podzielono na dwa odrębne typy.

Wszystkie trzy typy na pierwszy rzut oka można rozróżnić po kształcie płetw grzbietowych:

	Resident Płetwy orek osiadłych są sierpowato wygięte z lekko zaokrąglonym końcem wysuniętym zawsze ku tyłowi płetwy. U samców wyglądają podobnie, aczkolwiek są wydłużone i mogą posiadać lekkie odchylenia na boki. "Siodła" często posiadają różową, błękitną, żółtą a nawet czarną pigmentacje tworzącą efekt "Otwartego siodła".
	Transient/Bigg's Orca Płetwy orek wędrownych są ostro zakończone (zwłaszcza u samców), kształtem przypominające trójkąt równoramienny. Czasem cała płetwa lekko krzywi się do tyłu. Siodło zawsze błękitno-szare, jednolite. Brak zjawiska "otwartego siodła". Od 2017r. ten typ orek ma nową nazwę: Orki Bigg'a.
	Offshore Płetwy tych orek są podobne do płetw orek osiadłych, jednak wszystkie mają wyraźnie zaokrąglone końce. Płetwy orek oceanicznych bardzo często posiadają liczne szramy, blizny, czy wcięcia. Siodła są wąskie, przeważnie w ciepłych odcieniach.
	Eastern North Atlantic Typ 1 Siodło u tych orek jest wyraźne, niemal białe i zwykle zamknięte. Ze względu na swój tryb życia często w okolicy siodeł orki mają białe znamiona po zębach innych orek/waleni. Samce posiadają zazwyczaj szeroką płetwę grzbietową, natomiast plamy oczne tych orek są większe, niż u np. orek osiadłych.
	Eastern North Atlantic Typ 2 Orki typu 2 są większe od orek typu 1. Ich płetwy grzbietowe są bardziej spiczaste, a plamy oczne węższe i bardziej skierowane w dół, w stronę żuchwy. Siodło jest bardziej rozmyte i słabiej wyraźne.

(Kliknij w płetwę, by zobaczyć szczegółowy opis danego typu)