Zagrożenia gatunku




Łodzie i statki

Hałas wytwarzany przez liczne statki i inne środki komunikacji wodnej jest znacznym utrudnieniem dla funkcjonowania zwierząt morskich. Warkot dziesiątek śrub skutecznie zakłóca porozumiewanie się orek oraz zmniejsza skuteczność echolokacji. Dodatkowo ostre śruby często dotkliwie ranią a nawet zabijają zwierzęta. Orki, a także inne ssaki morskie zaplątują się w porzucone przez rybaków sieci i giną w długich męczarniach z braku powietrza a w najgorszym przypadku z głodu. Dodatkowym źródłem podwodnego hałasu są: platformy wiertnicze, sonary wojskowe, aktywność sejsmiczna oraz stosowane przez rybaków urządzenia emitujące dźwięki o wysokiej częstotliwości służące do odstraszania fok i lwów morskich od sieci rybackich.




Niedobór pożywienia

Prężnie rozwijające się rybołówstwo doprowadziło do drastycznego spadku zasobów ryb w oceanach. Ławice giną również ze względu na degradacje środowiska, która skraca nawet o połowę długość życia ryb, uniemożliwiając przejście pełnego cyklu rozrodczego. Nie wiemy jaka jest przyszłość żywiących się głównie śledziami, makrelami i łososiami Orek osiadłych. Być może głodujące zwierzęta będą migrowały w poszukiwaniu nowych źródeł pokarmu lub przestawią się na inne gatunki ryb. Orki wędrujące oraz Orki otwartych wód oceanicznych są w lepszej sytuacji. Foki, wieloryby i pingwiny, którymi się żywią nie zostały jeszcze tak zdziesiątkowane jak populacje ryb.

Zanieczyszczenie wód

Podstawowym zagrożeniem dla życia w morzu są zanieczyszczenia chemiczne, które rozpuszczone w wodzie, gromadzą się w tłuszczach zwierząt morskich i w miare wędrówki w górę łańcucha pokarmowego osiągają największe, śmiertelne stężenie u szczytowych drapieżników, jakimi bez wątpienia są orki. Niektóre ze znajdowanych na plażach ciał martwych orek były skażone w takim stopniu, że miejscowe władze nakazały utylizować je jako odpady toksyczne. Największym zagrożeniem dla orek są Polichlorowane bifenyle (PCB). Stosowane niegdyś jako owadobójczy pestycyd, dostały się do oceanów i rozpowszechniły na całym świecie. Związki te kumulują się w tłuszczach orek i są przekazywane młodym osobnikom wraz z wysokokalorycznym mlekiem matek. Wysoka zawartość PCB w tkankach zwierząt, upośledza ich system nerwowy oraz układ rozrodczy. Stężenie bifenyli w tkankach orek osiadłych waha się od 40 ppm u orek osiadłych, do nawet 250 ppm u orek wędrujących. Oprócz PCB w tkankach zwierząt gromadzą się: metale ciężkie (zwłaszcza rtęć), polibromowane bifenyle (PBB), polibromowane etery difenylowe (PBDE), polichlorowane naftaleny (PCN) oraz dichlorodifenylotrichloroetan (DDT).