Gatunek Orcinus został sklasyfikowany w 1758 przez K.Linnaeus'a. Orka to do duży, charakterystycznie ubarwiony ssak morski należący do rodziny delfinów oceanicznych (łac. Delphinidae). Ciało jest masywne i obłe. Zwierzę to posiada bardzo wysoką (szczególnie u samców) płetwę grzbietową, zaokrągloną głowę i tępy dziób. Płetwy piersiowe u tego gatunku są duże i wiosłowate. Uzębienie jest wybitnie homodontyczne oraz wyjątkowo nieliczne (28 zębów w szczęce i 28 w żuchwie). Orki, jako największe z delfinów, osiągają imponujące rozmiary. Samce przeciętnie mierzą od 6 do 9 metrów oraz ważą w granicach 6 ton, a samice mierzą od 5 do 7 metrów i osiągają wagę przeciętnie 4 tony. Jak na swoje potężne rozmiary, orki są zadziwiająco zwinne i szybkie. Potrafią płynąc z prędkością 65km/h, co czyni je najszybszym ssakiem morskim. Jest to zwierzę długowieczne, dożywające nawet 100 lat. Orka jest łatwa do rozpoznania dzięki charakterystycznemu, czarno-białemu rysunkowi na skórze. Płetwy piersiowe, górna powierzchnia płetwy ogonowej i większość grzbietu (z wyjątkiem szarego siodła) są czarne. Kolor biały występuje na brzusznej stronie ciała, od żuchwy do otworu moczowo-płciowego i jako biała plama za okiem, mająca zmylić broniącą się ofiarę przed atakiem na prawdziwe oko umieszczone nieco niżej. Dzięki takiemu właśnie ubarwieniu orki bardziej wtapiają się w środowisko, a co za tym idzie mniej rzucają się w oczy potencjalnym ofiarom. Dodatkowo, ten charakterystyczny czarno-biały wzór na ciele orek myli ofiarę, gdyż przeczy niejako kształtowi ciała tego zwierzęcia, przez co nie jest ono traktowane jako zwierzę wywołujące zagrożenie. Anomalie ubarwienia u tych zwierząt odnotowano jak dotąd tylko kilka razy. W stadach znajdowano popielate, a wręcz białe zwierzęta, jednak jasne ubarwienie jest spowodowane Syndromem Cheidiak-Higashi, który odpowiada za zanik melaniny w komórkach skóry. Orka jest najbardziej rozpowszechnionym zwierzęciem w oceanie. Występuje od tropików po obszary biegunowe, jednak najliczniejsze populacje występują na północy Oceanu Atlantyckiego (Islandia, Norwegia) oraz u wybrzeży Kolumbii Brytyjskiej i Waszyngtonu. Orki preferują chłodniejsze wody. Najchętniej przebywają w strefie pelagialnej, jednak ich obecność była zaobserwowana zarówno w ciepłych, arabskich morzach (wliczając w to rzadko odwiedzane przez ssaki morskie Morze Czerwone oraz Śródziemne) jak i w tropikalnych zatokach Indonezji. Istnieją doniesienia o migracjach w korytach rzek. Najciekawszy przypadek miał miejsce w Columbia River (USA), gdzie stado orek przepłynęło ponad 100 mil za ławicami migrujących na tarło łososi.